Miesiąc: sierpień 2010

Wtorek, 31 VIII 2010 r.

Wpisany w zamknięty krąg powtarzających się grzechów, samonakręcających się emocji, których, gdy raz się pojawią, nie sposób mi zatrzymać; w obręczy pożądań i lęków utraty kontroli nad sobą, w więzieniu oczekiwań, kierowanych do drugiego człowieka i nieustannych ucieczek przed drugim, z lęku przed odrzuceniem; pragnący się wyrwać, a jakby na stałe przywiązany do codziennie powtarzanego schematu dnia, z którym nie mogę się zgodzić, pytam: czy ktoś może to przerwać? Ten krzyk niezgody we mnie samym?

Jezus rozkazał mu surowo: Milcz i wyjdź z niego!..

Poniedziałek, 30 VIII 2010 r.

Wybór św. Pawła jest wyborem tragicznie trudnym, zwłaszcza dla człowieka prędkiego i popędliwego, znającego jednocześnie wartość swego intelektu, oraz własne możliwości. Jednak, od wysublimowanych intelektualnie środków woli on (bolesna dla wielu) prostotę słabości i prawdy. Bez upiększeń, bez ozdobników, bez niepotrzebnej dyplomacji czy czarujących uśmiechów. Wybiera prawdę, taka jaką ona jest, aby niczym od siebie nie zanieczyścić jej przekazu. W ten sposób czyni miejsce dla Ducha i mocy wiary. Ukazuje Prawdę, taką, jaką widziało wielu na Golgocie – nagą, bolejącą, słabą. Prawdę, którą należy obronić, nim ktoś ją ukrzyżuje.

Jakże trudno nam, duchownym i świeckim, wejść na tę prościutką, ale pewną ścieżkę wskazaną przez Pawła. Wolimy sesje, konferencje, zjazdy, programy duszpasterskie, hasła roku, plany, akcje – a przecież „program” Mistrza streszczał się w cytowanym dzisiaj proroctwie Izajasza: „Pan namaścił mnie i posłał…”. Prawda obroni się w naszych sercach, nawet bez przygotowania, jeśli tylko damy jej miejsce, ufając mocy Bożej. Bez tego zaufania najpiękniejsze nawet idee, które Pan zaszczepia nam w serca mogą wkrótce okazać się zaprzeczeniem samych siebie. Gdy dziś, po latach ,spoglądamy na czas powstania wielkiego ruchu „Solidarności”, dociera jeszcze do naszych uszu wielkie wołanie Jana Pawła II  o wspólnym dźwiganiu brzemion. Niestety, wraz z 1989 rokiem, wołania Wielkiego Papieża zostały odrzucone, zarówno przez klasę polityczną, jak i ogromne rzesze społeczeństwa. Obecni rządzący, choć odwołują się chętnie do solidarnościowych korzeni, są jedynie cieniem tamtych ogromnych mas wsłuchanych i posłusznych ewangelicznym podstawom wielkiego ruchu. Ponad świadectwem Bożym zostało postawione „błyszczenie słowem i mądrością”.

Niedziela, 29 VIII 2010 r.

Syracydes namawia nas do łagodności, abyśmy posiedli miłość ludzi prawych. Istnieje jednak granica owej łagodności, a zakreślił ją sam Chrystus. Był łagodny gdy chodziło o jawnogrzesznicę, lecz gromił faryzeuszy a stoły bankierów czyniących ze świątyni bazar – powywracał. Nie jest więc kwestą, czy ktoś jest czy też nie jest łagodny, lecz czy umie być pokorny. Bowiem problemem naszego życia nie jest popędliwość (mimo, że często zwracamy uwagę bardziej na nasz temperament, zwłaszcza, jeśli obdarzył nas Pan usposobieniem cholerycznym) a pycha. Nie dopuszczając do naszych umysłów innego zdania niż własne, oraz absolutyzując wszelkie swoje poruszenia umysłu i serca, zamyka ona człowieka w zaklętym kręgu egotyzmu. W ten sposób umożliwia działanie szatana w naszej duszy i nie pozwala na przyjęcie jakiejkolwiek formy obiektywizacji własnego postępowania. Przez to doprowadza do zafałszowania rzeczywistości. Pyszałek żyje w świecie fikcji, gdyż widzi w sobie tę wielkość, której nie posiada. Łaską wówczas jest gdy mamy przy sobie kogoś, kto przekłuje ów nadęty balon naszych mniemań wołając: „Król jest nagi”.

Pycha wiąże się także z pewna krótkowzrocznością myślenia o sobie, Bogu i świecie, który nas otacza. Nie dostrzegając innych punktów widzenia niż swój własny człowiek widzi samego siebie jedynie poprzez pryzmat albo własnych słabości i grzechów, albo jako wypadkową swych zdolności niedocenianych oczywiście przez otoczenie. Spojrzenie na Boga ogranicza się jedynie do budowania osądów w oparciu o własne wyobrażenia. Tworzy się wówczas Boga „na swój obraz i podobieństwo”. Drugi człowiek także pozostaje uwięziony w klatce ciasnych przekonań, emocji, skojarzeń oraz przeróżnych „chęci” i „niechęci”.

Pycha czai się dookoła nas, jako „królowa i matka wszystkich wad”, jak nazwał ją św. Grzegorz Wielki. Niekiedy, ulegającym jej zamyka drogę do wielkich łask przygotowanych przez Boga, gdyż atakuje każdego – nie chroni przed nią ani sutanna, purpura czy zakon. Św. siostra Faustyna zapisała w swoim Dzienniczku: „Dziś powiedział mi Pan: Wiele razy chciałem wywyższyć Zgromadzenie to, lecz nie mogę dla pychy jego. Córko moja, wiedz o tym, że duszom pysznym nie udzielam swych łask, a nawet udzielone odbieram”. Z pychy rodzi się też nienawiść do Boga, będąca dalekim echem kuszenia z Ogrodu Eden, oraz zazdrość, rozsiewająca roszczenia: „mi się należy”.

Bóg jednak przychodzi nam z pomocą ukazując pełna chwały godność dziecka bożego, jako swoiste antidotum nad pyszne dowartościowywanie się sztucznymi sposobami. Nasza wartość płynie z Jego samo uniżającej się miłości.  On jest Barankiem pokornym, wydanym na zabicie, a jednak żyjącym. Przystępujemy więc „do niezliczonej liczby aniołów”, oczyszczeni przez wyznanie naszej pychy i odepchnięcie jej, niejako poniżenie, albo (jeszcze lepiej) uniżający się w prawdzie o naszej kondycji, aby – stać się na wieki dziedzicem łaski Pana. Jak pisał Mickiewicz w Dziadach: „Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem? –Prochem i niczem; Ale gdym Tobie moję nicość wyspowiadał, Ja, proch, będę z Panem gadał”

Sobota, 28 VIII 2010 r.

Rzecznik Episkopatu, w wywiadzie dla wyjątkowo religijnej stacji TVN24, powiedział, że „Chyba nikt z rozsądnie myślących ludzi nie chce krzyża przed Pałacem”. Cóż, wychodzi na to, że ks. Stanisław Małkowski, legendarny kapelan Solidarności, rzesza modlących się tam ludzi. Tłumy, które w sierpniu szły procesjonalnie od Katedry warszawskiej, po Pałac Prezydencki, grupy wiernych, które wraz z duszpasterzami przyjeżdżają na noc czuwania pod krzyżem, wreszcie abp Dzięga i wierni z jego diecezji, organizujący modlitewne poparcie z obrońcami krzyża z Krakowskiego Przedmieścia – to wszystko nie są rozsądni ludzie. Jednak już św. Paweł opiniował rozbroił ten zarzut (zarzut, gdyż przecież każdy chciałby mieć do czynienia z rozsądnymi, a nie z idiotami) stwierdzając, że pośród chrześcijan niewielu jest członków odwieczne elity przemądrzałych. Bóg wybrał to, co słabe. Jedni będą się z tej słabości nabijać, drwić z nieumiejętnie składanych zdań, z drżących, spracowanych rak, z rozpaczy, jaką napawa sytuacja kraju i Kościoła. Będą mówić o fanatyzmie, o ciemnocie, o moherach. Drudzy ujrzą w tych samych ludziach moc wiary i modlitwy, oraz świadectwo wytrwałości w obronie prawdy.

Świętość patrona dnia dzisiejszego nie mierzy się tylko siłą intelektu, uczonych ksiąg i rozpraw, które pozostawił po sobie. Gdyby tak było, to musielibyśmy pozostać na tym etapie jego biografii, gdy był jeszcze retorem i przemierzał intelektualne ścieżki dysput intelektualnych. On jednak poszedł nieco dalej i przylgnął sercem do tego, którego tak mocno poszukiwał umysłem. Świętość Augustyna wynika z jego wiary, mocnej i konsekwentnej. Pomnożył swój talent i zyskał niebo całe, a i innym drogę do Królestwa otworzył. W imię tej wiary domagał się przesycenia państwa Bożego państwem Bożym, uznania przez prawo publiczne praw Chrystusowych. Liberalno nowoczesne elity współczesnego świata wolą tego, w kontekście św. Augustyna, nie pamiętać. Wystarczy popatrzeć jak przedstawia się jego postać – raczej jako autora poetyckich Wyznań, niż twórcy „Państwa Bożego”.

Wiara i życie nią to propozycja tylko dla  ludzi, którzy odrzucą wszelki ludzki sposób patrzenia. To odrzucenie krótkowzroczności pseudointeligenckich i ponowoczesnych miazmatów. To odkrycie czyste wody w płynącym od tysiącleci źródle, które nigdy nie wysycha. To jednocześnie wejście w rodzinę, w której braćmi są  mężowie tej miary co św. Augustyn.

Jak na ironię, politycy lewicy, szykują już legislacyjny atak na Kościół i symbole patriotycznej tradycji, takie jak godło, flaga i hymn. Parlamentarzyści uważają, że w Polsce Kościół jest za bardzo obecny w sferze publicznej. Wielu mądrych i nowoczesnych ludzi temu przyklaśnie. To będą właśnie ci „rozsądni”, o których mówił rzecznik polskiego Episkopatu. Czy z nimi będzie mu po drodze, gdy rozpocznie się bój o aborcję, krzyże w szkołach, czy też ulgi podatkowe?