Miesiąc: czerwiec 2011 (Page 1 of 4)

Czwartek, 30 VI 2011 r.

Jest jakaś niezwykła moc w historii wędrówki Abrahama na górę Moria. Moc tajemnicy – misterium poddania swej woli, bólu i miłości. Ojciec ziemski dotyka granic posłuszeństwa Ojcu Niebieskiemu. Staje się synem. Składa ofiarę, która dotyka nie tyle Izaaka, ale własnego serca. To ono rozdziera się bowiem podczas drogi na szczyt Morii, to ono krwawi, to ono zaczyna doświadczać bolesnej pustki, to ono ociera się o bunt i detronizację Stwórcy. To ono wreszcie upodabnia się do Serca samego Pana, który za czas jakiś podda siebie podobnej próbie. Na innej górze Ojciec złoży ofiarę ze swego Syna Jednorodzonego. Nie będzie już wtedy barana zaplątanego w zaroślach, ani ręki anielskiej powstrzymującej cios. Jezus stanie się Izaakiem przebitym, ofiarą przebłagalną i całopalną. Ojciec Wszechświata wypełni w sobie to, czego Abraham się tak lękał.

W zasadzie trudno ocenić, czy to człowiek upodabnia sie do Boga, czy też Bóg poddaje się swoistemu uczłowieczeniu. Tak dalece Pan utożsamia się z pyłem, jakim jestem, że zgadza się na zatarcie granic pomiędzy swoją wszechmocą a marną człowieczą dolą, której podlegam. Wobec tak wielkiej pokory powinny ustąpić wszelkie pytania i wątpliwości. Wobec przelanej krwi miliardów uczniów Syna Bożego, którzy do końca naśladowali Jego ofiarę, winna zniknąć  ospałość i niewiara. A jednak…

Dlaczego złe myśli wciąż nurtują serce?

Czwartek, 23 VI 2011 r.

I CZYTANIE Pwt 8, 2-3. 14b-16a

Utrapił cię Pan Bóg – woła Mojżesz. I precyzuje – Dał ci odczuć głód. To znaczy – pozwolił, abyś doświadczył swej nędzy, swego braku samowystarczalności, tego, że nie możesz oprzeć się na swej pysze. Nie po to, aby cię bezsensownie upokorzyć, ale po to, abyś w przyszłości, wtedy, gdy zaczniesz borykać się z groźniejszymi sprawami, wiedział gdzie i w jaki sposób masz szukać ratunku. Abyś wiedział jak rozróżnić głód chleba i głód emocji, głód prawdziwy od fantasmagorii, głód duszy i głód ciała. Utrapił cię Pan, aby poznać twe serce, bo w utrapieniu objawia się prawda ludzkich pragnień i pożądliwości. Utrapił cię, bo bez tego, pobłądziłbyś w labiryncie własnych niespełnień, lęków i oporu wobec walki o dobro dla siebie i tych, co są ci dani.

A potem przyjął Pan owo utrapienie ze wszystkimi jego tragicznymi konsekwencjami na siebie – stał się jednocześnie szlachetnym głodem łaknących sprawiedliwości i pokarmem, który – jako jedyny – ów głód może zaspokoić. I wołał, ściągając na siebie przerażone spojrzenia nic nie pojmujących uczniów, ryzykując odrzucenie i wyśmianie, wiedząc, że zostanie zdeptany, wołał – jedzcie Moje Ciało i pijcie moją Krew!

I woła do dzisiaj. Często nadaremnie.

Największy dar, jaki mógł Bóg na wieki powierzyć ludziom (a dokładnie Kościołowi, zresztą to, w jaki sposób ta ziemska rodzina Boga Wcielonego opiekuje się tym darem, to już zupełnie inny temat) do dziś jest odpychany, nieszanowany, próbuje się Go „unormalnić”, „usymboilić”, aby spowszedniał każdemu i zawsze. Jakby człowiek chciał za wszelką cenę udowodnić Bogu, że ryzyko miłości się nie opłaca. Przecież słyszymy o tych Pierwszych Komuniach będących bardziej festiwalem próżności niewierzących rodziców, o tym wyciąganiu nieczystych często (w sensie przenośnym, i jak najbardziej dosłownym) rąk po Chleb aniołów, o rujnowaniu tradycyjnej pobożności eucharystycznej, o traktowaniu Ciała Chrystusa jakby to był zwykły kawałek maki z wodą, o zaniku adoracji, o obumieraniu liturgii, zmieniającej się w swoiste sacro-show, a wreszcie – o braku wiary w sercach ludzi teoretycznie uważających się za chrześcijan, o odejściu od nauki Kościoła przy jednoczesnym trzymaniu się praktyk sakramentalnych „bo mi się należ”.

Może znowu trzeba, aby utrapił nas Pan? Może tylko w tych momentach budzimy się, przerażeni, że pod naszymi stopami leży Jego Ciało? Może tylko wówczas przebija się do zaślepionej świadomości, że szacunek i uznanie Jego Obecności – realnej – pośród nas pomaga odnaleźć odpowiedź i ratunek na nasze głody dnia codziennego i wzmocnić siły na drodze ku realizacji największych pragnień – ku miłości.

Wtorek, 21 VI 2011 r.

I CZYTANIE Rdz 13, 2. 5-18

Jak to można dobrowolnie wybrać sobie Sodomę jako miejsce zamieszkania…

Za ciasno było Lotowi ze swym wujem. Nie pasowało mu jego towarzystwo. Nie chciało się uśmierzać walk pasterzy obydwu plemion. Nie chciało się zmagać z własną rodziną.

Jak to się skończyło? Zamieszkaniem w mieście, w którym obywatele lubili poswawolić z każdym nowoprzybyłym gościem, pod warunkiem, że był płci męskiej.

Każdy czyn, który jest owocem naszego wolnego wyboru, niesie ze sobą konsekwencje – banał? Ale jakże prawdziwy… I jakże niedoceniany.

Codziennie podejmujesz tysiące decyzji – każda z nich może mieć nieoczekiwany wpływ na twoje życie i życie drugiego człowieka. Jak się w tym orientować? Jak wybierać dobrze? Tylko w świetle Bożego Słowa, Bożej łaski. Stara zasada głosi – dopóki możesz, wybieraj dobro.

Trudne? Ale przecież, „wchodźcie przez ciasną bramę”…

Poniedziałek, 20 VI 2011 r.

Stamtąd zaś przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dla Pana i wzywał imienia Pana. Zwinąwszy namioty, Abram wędrował z miejsca na miejsce w stronę Negebu.

Wyjdź! – woła Bóg do Abrama i do nas. Wyjdź do spraw, miejsc, ludzi, których Ci wskazuję. Daj mi się poprowadzić.

Tak, Pan Bóg czasami lubi czynić swoiste rewolucje w życiu swoich wybranych. Oczywiście to nie jest tak, że Pan ma upodobanie w owych przetasowaniach ze względu na nie same. Każda „opowieść drogi” jaką On rozpoczyna z ludźmi czemuś służy. Ziemia Obiecana za każdym razem ma nieco inny krajobraz. Różny jest też stopień trudności w danej wyprawie. Wszystkie jednak mają ten sam wspólny mianowniki – jest nim stała Obecność Głosu. Wędrownik nie jest sam. Wychodzi na wezwanie, a potem podąża do celu, jaki zostanie mu wskazany. Wiara nie jest wędrówką bez celu i bez sensu. Wiara jest wiernością raz zasłyszanym obietnicom. Jak Maryja. Jak Abram.

Czy dziś Bóg nie zaprasza Cię do jakiegoś przejścia? Do jakiejś kolejnej paschy w życiu? Wsłuchaj się w Jego wezwanie. Ono nie pochodzi z lęku, czy z obawy. Jeśli dobrze ustawisz „częstotliwość” swego serca, usłyszysz, że pochodzi ono z miłości.

Wtorek, 14 VI 2011 r.

EWANGELIA Mt 5, 43-48

Miłość. Ofiara. Dar z siebie. Męstwo.

Te wszystkie piękne, i tak potrzebne cnoty i prawdy przychodzą na myśl, gdy patrzę na dzisiejsze czytania i na znak patrona dnia.

I jak zwykle zbija się to z rzeczywistością mojego serca. Gryzie się także z tym co widzę dookoła siebie, choć wytężam wzrok, aby zobaczyć taki heroizm wiary i miłości. I nawet nie chodzi mi o jakieś nie wiadomo jakie sprawy społeczno – polityczne, ale o Kościół, czy zwykłe życie zwykłych ludzi. Powie ktoś, że czarno widzę. Pewnie tak. I pewnie mam to spojrzenie mocno ograniczone – sobą, czy przestrzenią w jakiej żyję. Ale wynika ono po części z tego, że bardzo bym chciał – tak dla siebie samego, dla zbudowania wiary – dotknąć gdzieś takiej miłości i takiego heroizmu, o jakim mówi życie bł. bpa Michała.

Gdzie mam patrzeć, aby w tej wszechogarniającej małości odnaleźć diament?

Może już nie potrafię go dostrzec? Może tak bardzo zaczadzone jest moje sumienie i patrzenie na świat, że nic poza dymem i sadzami nie widać?

I powinienem doprowadzić ten wpis teraz do nadziei, do ufnego spojrzenia w przyszłość, do zawierzenia Temu, który jest źródłem miłości, do spotkania z Tym, który siebie samego złożył w ofierze za mnie i za nas.

Powinienem.