Czwartek, 9 VI 2011 r.
I CZYTANIE Dz 22, 30; 23, 6-11 W Jerozolimie trybun rzymski, chcąc się dowiedzieć dokładnie, o co Żydzi oskarżali Pawła, zdjął z niego więzy, rozkazał zebrać się arcykapłanom i całemu Sanhedrynowi i wyprowadziwszy Pawła stawił go przed nimi. Wiedząc zaś, że jedna część składa się z saduceuszów, a druga z faryzeuszów, wołał Paweł przed Sanhedrynem: „Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych”. Gdy to powiedział, powstał spór między faryzeuszami i saduceuszami i doszło do rozdwojenia wśród zebranych. Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania ani anioła, ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie. Zrobiła się wielka wrzawa, zerwali się niektórzy z uczonych w Piśmie spośród faryzeuszów, wykrzykiwali wojowniczo: „Nie znajdujemy nic złego w tym człowieku. A jeśli naprawdę mówił do niego duch albo anioł?” Kiedy doszło do wielkiego wzburzenia, trybun obawiając się, żeby nie rozszarpali Pawła, rozkazał żołnierzom zejść, zabrać go spośród nich i zaprowadzić do twierdzy. Następnej nocy ukazał mu się Pan i powiedział: „Odwagi! Trzeba bowiem, żebyś i w Rzymie świadczył o Mnie tak, jak dawałeś o Mnie świadectwo w Jerozolimie”. EWANGELIA J 17, 20-26
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.
Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
W zasadzie, to ciekawą metodę obrony sugeruje dzisiaj Pismo – wprowadzić, (a może lepiej wykorzystać) podział pomiędzy oskarżycielami. Paweł zręcznie wpisuje naukę Chrystusa, i siebie samego, w odwieczny spór pomiędzy faryzeuszami a saduceuszami, ukazując siebie jako przynależnego do jednego ze stronnictw i konsekwentnie wierzącego w te prawdy, jakie faryzeusze podawali do wierzenia. Wynikiem jest spór, wrzawa i rozdwojenie w tłumie nieprzyjaciół Pawłowych.
Paradoksalnie, w Ewangelii, Jezus modli się o jedność swoich uczniów. Padają dziś słynne słowa „Aby byli jedno!”. Zjednoczeni naśladowcy Chrystusa mają stać się znakiem obecności Boga w tym świecie.
Jak połączyć Pawła szerzącego podział z Chrystusem wołającym o jedność?
Czyżby kryterium było tu pojęcie prawdy? Ale przecież dzisiaj często prawda wprowadza podział na tych, którzy o nią walczą i tych, co jej szukają i bronią. Gdzie ja jestem?
***
Jedność uczniów musi być zakorzeniona w tej przedziwnej tajemnicy jedności Trójcy. Jest ona możliwa tylko dzięki miłości – przyjętej i przeżytej.
Co zrobić, gdy dotykam tu pustki?
***
Miłość jest pragnieniem prawdziwego dobra dla konkretnej osoby. Musze więc tę osobę poznać.
Czy wierzę, ze On mnie poznał i nie odrzuca?
Tak więc źródło jedności i prawdy tkwi… w przyjęciu Jego miłości. Niby proste. Niby…