Miesiąc: lipiec 2011 (Page 1 of 3)

Niedziela, 31 VII 2011 r.

II CZYTANIE Rz 8, 35. 37-39

Jedno jest pewne – Boża łaska jest darmowa. W myśl konsumpcyjnej logiki naszych czasów powinny się więc ustawiać niesłychane kolejki do spowiedzi a świątynie pękać w szwach od tłumów spragnionych łaski.

Ale przecież z drugiej strony to, co jest za darmo, od razu staje się mało wartościowe, nijakie. Od razu wkrada się myśl – mnie się to należy. Jest darmo, czyli nie muszę się natrudzić aby to zdobyć. Jest darmo, więc nie jest pewnie zbyt cenne. Wszak i miłość do drugiego człowieka dawkujemy sobie we wspaniałomyślnych zrywach. Darmo, to znaczy też – będzie zawsze a owa niebiańska promocja nigdy raczej się nie skończy. Więc, nie lepiej poczekać?

– Nie potrzebują odchodzić! – mówi więc Pan patrząc na nas. I przez tą zmianę kierunku patrzenia zmusza byśmy stanęli nie w sytuacji tych co to sądzą, że nie ma co sie spieszyć z poszukiwaniem łaski bożej, ale tych, którzy mają łaskę dawać innym. To nas zatrzymuje niejako w drzwiach. Zaraz, zaraz – myślisz sobie – ale czego On chce ode mnie? Ja przecież mam teraz ochotę nieco poużywać, a nie zajmować się innymi.

– Wy dajcie im jeść – mówi niewzruszenie Jezus, zabierając się do odmówienia błogosławieństwa. Sam nie zauważasz jak poddajesz się mocy tych słów. Sadzasz ludzi grupami, przekonujesz, aby usiedli, zatrzymujesz tych, najbardziej zniechęconych.

I dzieje sie cud.

Myślisz sobie – Jak On to zrobił? Jak odgadł, że jest w moim sercu przestrzeń „dawania”, którą muszę rozszerzyć. Wtedy sam otrzymuję wiele. Darmo.

No, to rozejrzyj się dzisiaj. Komu dasz jeść?

Sobota, 30 VII 2011 r.

Bóg nieustannie przychodzi do człowieka z łaską, z wybaczeniem, z propozycją nowego początku. Rok jubileuszowy, o którym czytamy w pierwszym czytaniu, jest znakiem bożej łaski, jest ukonkretnieniem miłosierdzia, jakim Pan pragnie obdarzać swe dzieci.

Jaka jest odpowiedź synów człowieczych?

Ano, podobna do tej, jakiej udzielił na orędzie prawdy głoszonej przez Jana Chrzciciela Herod Antypas…

Jakiej odpowiedzi Bogu ty udzielasz?

Jak brzmi orędzie prawdy dla ciebie? Kto je głosi?

A Serce Jezusa palą płomienie miłosierdzia, gdyż chce je wylać na dusze ludzkie…

Piątek, 29 VII 2011 r.

EWANGELIA J 11, 19-27

Marta.

Gościnna, (nieco) zabiegana, z sercem na dłoni, praktyczna, dobra gospodyni, taka, co to „co w sercu, to i na języku”. Siostra człowieka, o którym mówiono, że jest przyjacielem Jezusa.

Ale przede wszystkim – wierząca w siłę, jaką posiada ów nauczający tłumy Cieśla z Nazaretu.

Nic nie jest tak ważne, jak ta potęga wiary w życiu Marty. Okazała się ona kilka dni po śmierci Łazarza, gdy znikła juz wszelka nadzieja na jakąkolwiek odmianę losu. W pewien sposób Marta przeżyła swoisty zawód Jezusem, skoro nie pofatygował się wcześniej do Łazarzowego łoża śmierci – nie uzdrowił, nie potrzymał nawet umierającego za rękę. Dziwny.

Bolało to prostą Martę. Nie pojmowała, dlaczego, skąd ta zwłoka, czemu On tak zrobił. Zapewne lawina myśli przechodziła przez jej głowę, a nie mniejsza lawina emocji przetaczała się poprzez jej serce.

Ponad ten żal i smutek, ponad eksplozję (zapewne nierzadko skrajnych) uczuć, zachowała Marta ufność. Gdy więc Jezus przybywa do Betanii słyszy od niej: „Wiem, że Bóg da Ci wszystko, o co Go poprosisz”. Marta nie wyraża swej prośby wprost, nie błaga o cud, nie wylewa także swoich żalów. Jest zdana na to co powie Nauczyciel.

W tym zapewnieniu wiary jednak jest ukryte pragnienie, tak – nieco, po kobiecemu – nie nazwane. „Wiem” – zdaje się mówić Marta – „że możesz uczynić wszystko. Ty wiesz, o co chciałabym prosić. Ale nie czynię tego, bo masz pewnie jakiś swój plan. Inaczej byłbyś tu już wcześniej. Działaj więc.”

Naucz się dziś od św. Marty wiary. Takiej mocnej, działającej ponad emocjami, ponad smutkiem i beznadzieją i rozpaczą. Siostra Łazarza, to nie tylko zabiegana gospodyni, pełna pretensji wobec Marii. To niewiasta zawierzenia. Prostego. Cichego. I posiadającego potężną moc!

Czwartek, 28 VII 2011 r.

Co mówi dziś Pan Bóg? O czym przypomina?

Ano o tym, że jest obecny pośród swego ludu. I choć brzmi to niezwykle sztampowo, to może trzeba sobie tę prawdę odświeżyć, pytając samych siebie, czy tego doświadczamy. Zastanów się, czy nie ma obecnie takiej sytuacji w Twoim życiu, kiedy poddajesz w wątpliwość czynną obecność Boga. Czy, idąc za głosem emocji (lub ich braku), grzechu, albo wsłuchując się zbytnio we własną pustkę, nie gubisz decyzji wiary i tego niezwykłego poznania, które ona daje.

Podczas wędrówki Izraelitów do Ziemi Obiecanej działy się różne rzeczy wystawiające na ciężka próbę zaufanie dawnych niewolników egipskich do Mojżesza, a co za tym idzie – do Boga. Bunty, szemrania, chęć powrotu do niewoli za cenę „cebuli i czosnku”, łatwe zapominanie znaków potęgi Boga, kłótnie, zazdrości i podziały. Całe zło, jakie poczęło się w duszy tego narodu podczas mieszkania w Egipcie, w trakcie drogi pomału ukazywało swe oblicze. Ale Bóg był z nimi. Dosłownie. W dzień i w nocy. Jak lekarz przy łożu chorego na oddziale intensywnej terapii. Fakt, że pacjent w  nienajlepszym stanie, ale bez tej permanentnej pomocy i nieustannych interwencji mogłoby dojść do kompletnej narodowej katastrofy.

Chwała Pana napełniła przybytek, a obłok był wyraźnym znakiem nie tylko opieki, ale także mocy i autorytetu, z jakim musiał się liczyć każdy, komu pojawiła się w głowie myśl o buncie. Chwała Pana budziła grozę w sercach. I dobrze! Bo czego jak czego, ale bojaźni bożej, czy nawet czci, lub zwykłego szacunku to nam często brakuje. A skoro udało nam się dostrzec, że Bóg (w Chrystusie) jest miłosierny i przebaczający, to pokusa „klepania Pana Boga po ramieniu” jest wielka.

Podczas jednej z internetowych dyskusji na temat działalności ks. Natanka, ktoś zauważył, że ów kapłan straszy piekłem, karami wiecznymi i w ogóle taki, jakiś czarno widzący jest. Cóż, jeśli Pan Bóg to ktoś, kto patrzy przez palce na nasze grzechy – to fakt, piekła nie ma. Ale, na szczęście, Chrystus przestrzega przed takim myśleniem, jasno mówiąc o rozpalonym piecu, oraz o czasie, w którym będzie płacz i zgrzytanie zębów. Piekło jest i należy się go lękać, bardziej aniżeli czegokolwiek innego. Po to się objawia Chwała Boża, aby unaocznić człowiekowi jego małość i kruchość, oraz podkreślić potęgę Stwórcy – nad piekłem także.

Bóg chce być obecny w pośrodku Twojego życia. Chce napełnić swoją Chwałą świątynię serca. Chce tam zakrólować. Chce prowadzić przez pustynię ku Ziemi Obiecanej. Chce uciszyć szemranie, lęki, cierpienia i tęsknoty za niewolą, która coś zaspokajała. On chce.

A Ty?

Środa, 27 VII 2011 r.

Słuchając dzisiaj Pana Jezusa można by się zastanowić co jest cenniejsze – skarb czy perła? Dla Królestwa trzeba wszystko oddać, ale także Królestwo wszystko daje, by znaleźć tego, który ma doń należeć. Udział w Królestwie jest skarbem, a dusza ludzka jest drogocenną perlą w oczach Króla. Z obu stron, Bożej i ludzkiej, przebija się ogromny wysiłek w odnajdywaniu siebie nawzajem. W ten sposób spotykają się łaska i wierność.

Dużo mówi się o intronizacji Chrystusa na Króla Polski. Padają zarzuty, że nie można tak nazywać Jezusa. Że On już jest Królem, więc po co na nowo Go sadzać na tron. Że nie jest Królem, bo sam uciekał przed tym, jak ludzie chcieli tak Go nazywać. Że jednak jest, ale Jego Królestwo nie pochodzi z tego świata. Umyka jakoś wszystkim, że przecież główne hasło Jezusowego Orędzia brzmiało: „Przybliżyło sie do was Królestwo Boże”, a w swych przypowieściach nieustannie mówił o panowaniu niebios w życiu każdego człowieka.

Królestwo Boże niestrudzenie poszukuje tych, którzy będą chcieli budować je na ziemi. Nie gdzieś w abstrakcyjnych niebiosach, ale wokół siebie – w swoim domu, rodzinie, małżeństwie, a także społeczeństwie, strukturach państwowych, w narodzie. Dla Chrystusa, który jest ucieleśnieniem Królestwa, drogocenną perłą jest każdy, kto zechce oddać swe życie i siły dla rozszerzania granic Państwa Bożego. Dla nas zaś, Jezusowa propozycja, jest szansą na wyrwanie się spod panowania grzechu i śmierci.

Kupiłeś rolę, a w niej ukryty skarb?

Odnalazł Cię kupiec?