Środa, 11 kwietnia 2012
O K T A W A W I E L K A N O C Y
I CZYTANIE Dz 3, 1-10
Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Kładziono go codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby wstępujących do świątyni prosił o jałmużnę. Ten, zobaczywszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę.
Lecz Piotr wraz z Janem przypatrzywszy mu się powiedzieli: „Spójrz na nas”. A on patrzył na nich, oczekując od nich jałmużny. Piotr powiedział: „Nie mam srebra ani złota, ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. Natychmiast też odzyskał władzę w nogach i stopach. Zerwał się i stanął na nogach, skacząc i wielbiąc Boga.
A cały lud zobaczył go chodzącego i chwalącego Boga. I rozpoznawali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, aby żebrać, i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co go spotkało.
EWANGELIA Łk 24, 13-35
W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.
On zaś ich zapytał: „Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?” Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: „Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało”. Zapytał ich: „Cóż takiego?”
Odpowiedzieli Mu: „To, co się stało z Jezusem z Nazaretu, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela. Teraz zaś po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Co więcej, niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: Były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli”.
Na to On rzekł do nich: „O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?” I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”.
Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?”
W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: „Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi”. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba.
Jezus nie uzdrowił wszystkich ludzi, którzy w Jego czasach potrzebowali pomocy. Nie uwolnił wszystkich opętanych. Nie wskrzesił wszystkich, którzy umarli. Nie nakarmił wszystkich głodnych i nie popatrzył w oczy wszystkim złaknionym miłości. Wielu potrzebujących pozostawił – tak, jak tego żebraka pod Piękną bramą świątyni. Czemu?
Z dwóch chociażby powodów, jak sądzę.
Najpierw to dlatego, aby coś pozostawić Apostołom i ich uczniom. Bądź co bądź o żadnym kazaniu Pana Jezusa Pismo nie mówi, że w jego wyniku nawróciło się naraz kilka tysięcy ludzi. A tak przecież stało się po słowie św. Piotra, jakie wygłosił w dniu Pięćdziesiątnicy. Dlatego wolno myśleć, że istnieje coś takiego, jak dana przez Boga przestrzeń dla działania Ciała Chrystusa, jakim jest Kościół. Tworzą ją potrzebujący wszystkich wieków, ci, o których Pan powiedział, że zawsze będziemy ich mieć u siebie. A prorok Ezechiel, widząc rzesze chorych i cierpiących – na duszy i ciele – napisze, że są to błota i zalewy, nie uzdrowione, bo pozostawione dla soli. Dla tych, którzy mają być solą ziemi i światłem dla świata.
Ale jest jeszcze co najmniej jeden powód, dla którego Pan przechodząc ziemię dobrze czyniąc, wielu maluczkich pozostawił ze swymi chorobami i cierpieniami. Żadne bowiem uzdrowienie, czy wskrzeszenie, jakiego dokonał Chrystus, nie było „sztuką dla sztuki”. Żadne nie zostało dokonane, aby komukolwiek „ułatwić” życie. Wręcz, czytając Ewangelie, ma się wrażenie, że niektóre cuda wychodzą Panu Jezusowi, niejako przy okazji, lub są nawet trochę wymuszone. Raz czyni coś „zdjęty litością”, innym razem pyta kilkakrotnie „czy wierzysz, że mogę to uczynić?”, lub „kto się mnie dotknął?”. Uzdrowienia są dodatkiem, mają dopomóc karłowatej wierze, mają uzupełnić obraz Boga, jaki przyszedł objawić Jezus, ale nie są głównym przesłaniem. Bo przecież większym cudem jest przemiana serca i umysłu, zwłaszcza wtedy, gdy są one pogrążone w cierpieniu. Nawet zmartwychwstanie Syna Bożego nie odbyło się po to, aby chrześcijanie mieli cichą satysfakcję z potęgi swego Zbawcy. Nie stało się ono dla potwierdzenia wszechmocy Stwórcy. Jezus nie stanął nad strażnikami Grobu i nie powiedział – A widzicie! Taki jestem potężny! Bo wszystko, co uczynił na ziemi, było podporządkowane jednemu – objawić Ojca, pokazać jaki jest Bóg, zaprowadzić do Jego Królestwa, tak ukształtować serca, aby umiały to Królestwo odnajdywać! Nie chodziło o ułatwienie życia na ziemi, lecz o poprowadzenie do życia w nadziei przyszłej nieśmiertelności. Gdyby nie te emanacji potęgi Boga, jakim były cuda Pana, wiara nasza byłaby nierozumna, a każdy, kogo dotknąłby na nowo grzech, nie odnajdywałby siły i nadziei, aby dalej borykać się z egoizmem i pychą w drodze ku Bogu.
– A myśmy się spodziewali… – chciałoby się szepnąć za uczniami, idącymi z tajemniczym Wędrowcem drogą do Emaus. Tak, spodziewamy się, że Bóg przyjdzie z pomocą w najdrobniejszych bólach naszej egzystencji. I czasem (a może często) mamy żal do Niego, że tak nie czyni, że pozwala cierpieć, często w absurdalny sposób. Może to po to, abyśmy, wzorem Piotra i Jana (przecież wcześniej też widywali tego żebraka, a dopiero po Zesłaniu Ducha Św. go tak naprawdę dostrzegli) otworzyli oczy na innych?