Na progu Wielkiego Postu Pan wzywa do zaparcia się siebie.

Użyty w tym miejscu czasownik arneomai (lub aparneomai) oznacza wypierać się czegoś, zaprzeczyć, zanegować coś. W trybie rozkazującym występuje tylko w tym wymogu przekazanym przez wszystkich trzech ewangelistów synoptycznych (Mt 16, 24; Mk 8, 34; Łk 9, 23) po pierwszej zapowiedzi męki i śmierci Jezusa. Wyprzeć się siebie oznacza tu niejako zapomnieć o sobie, odrzucić własne pragnienia i dążenia i całkowicie zrezygnować z ich zaspokojenia. Ta rezygnacja z siebie nie jest jednak celem samym w sobie, lecz
prowadzi do podporządkowania swojej woli nakazom Jezusa oraz do życia zgodnie z Jego nauką. Nie oznacza to, że wszystkie ludzkie pragnienia, dążenia i życiowe cele są złe same w sobie. Uczeń Chrystusa ma je odrzucić, ponieważ zadania i cele przekazane mu przez Mistrza są o wiele ważniejsze i mają na względzie nie tylko własne dobro, lecz zbawienie wielu. Dlatego Jezus domaga się od niego pełnej dyspozycyjności i gotowości do wyrzeczeń.

(Nowy Komentarz Biblijny)