Kategoria: Rozważania rekolekcyjne (Page 1 of 3)

Rekolekcje zimowe 2020/Medytacja VII

Piotr zaś szedł za Nim Z DALEKA. (Łk 22,54)

Bliskość Pana jest wynikiem wyboru! Możesz być daleko, albo blisko. Możesz towarzyszyć Mu, a możesz się do Niego zdystansować. Podobnie z grzechem wobec miłości bliźniego – możesz być w dystansie, a możesz komuś towarzyszyć. Grzech może pojawić się na drodze oddalenia wobec kogoś, kto był Ci bliski. Możesz być w dystansie do żony, dzieci, braci, przyjaciół. Wtedy wchodzisz łatwo w pozór miłowania.

Jesteś daleko, czy blisko? Spoglądasz w Jego Oblicze, czy na Jego oddalającą się sylwetkę? Dopiero gdy Piotr spojrzy w oczy Jezusowi, to zrozumie swoją sytuację. Innymi słowy – kontemplujesz Jego obecność, czy pozwalasz, aby wszystko, co wiąże się z byciem przed Panem (adoracja, medytacja, lektura duchowa, świadomie przeżyta Komunia, rachunek sumienia, spowiedź) oddalało się od Ciebie stając się odklepane, czy bez większego zaangażowania. 

Podobnie możesz to zaobserwować w kontakcie z drugim człowiekiem. Może wciąż oglądasz tylko plecy męża – symbolicznie lub dosłownie. Nie rozmawiasz z nim, nie troszczysz się o niego, nie słuchasz co ma do powiedzenia. To jak? Jesteś daleko niego czy blisko? Wiesz co myśli, co czuje, co przeżywa, czym się martwi a co jest jego radością? Nie jesteś po to, aby z nim walczyć, ale po to, aby mu towarzyszyć – w najgłębszym tego słowa znaczeniu.

To samo przemyśl w kontekście wszystkich osób, które jakoś się sytuują na Twojej mapie codzienności. Jesteś bliska, czy daleka? Obchodzi Cię ktoś poza sobą? A może dystansujesz się, gdy ktoś nie spełnia Twoich oczekiwań i nie idzie za Twoimi pomysłami, tak jak Pan nie poszedł za przekonaniami Piotra. Niby Piotr poszedł za Panem, ale w olbrzymim dystansie! Może tak masz z innymi, jak ktoś nie podziela Twojego punktu widzenia, to się stopniowo oddalasz, może nie tak od razu, może pomału, ale z każdym miesiącem coraz dalej.

Z tego oddalenia jest jednak powrót. W jaki sposób? 

Celnik zaś stanął DALEKO i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w swą pierś i mówił: Boże, okaż miłosierdzie mnie grzesznikowi. (Łk 18,13)

Poprzez skruchę, polegającą na uznaniu swej winy i pragnieniu powrotu do Pana. Skrucha przerywa dystans.

Gdy rozniecili ognisko na środku podwórza i zasiedli wokoło niego, Piotr siadł między nimi. Zobaczyła go jednak jakaś służąca, gdy siedział przy ogniu, przyjrzała się mu uważnie i oznajmiła: — On też był razem z Nim. Ale on zaprzeczył: — NIE ZNAM GO, niewiasto. (Łk 22,55-57)

Ta odpowiedź każe się zastanowić, nad twoją znajomością Boga. Przecież, jeśli wybieram samoubóstwienie, nasycanie się śmieciami, nieczystość, czy lenistwo to zaświadczam właśnie o tym: “Nie znam Go”. 

Krótko potem ktoś inny go zobaczył i powiedział: — Ty też JESTEŚ JEDNYM Z NICH. Piotr zaś odrzekł: — Człowiecze, NIE JESTEM. (Łk 22,58)

Jeśli nie jesteś “jednym z nich”, uczniów Chrystusa, chrześcijan, dzieci kościoła – to skąd jesteś? Jakie środowisko Cię określa? Jeśli nie reagujesz jak uczeń Pana, to jak kto? A może trwasz w fałszywym obrazie “bycia w środku”? 

Po upływie mniej więcej godziny ktoś inny uporczywie twierdził: — Rzeczywiście, on także był z Nim, bo nawet jest Galilejczykiem. Piotr wszakże zaparł się: — Człowiecze, NIE WIEM, CO MÓWISZ. Wtedy gdy to jeszcze mówił, zapiał kogut, (Łk 22,59-60)

Nie wiem o czym mowa, nie wiem co to znaczy być chrześcijaninem, nie wiem co należy do moich obowiązków – czy zdarzają Ci się takie tłumaczenia ?

Pan zaś odwrócił się i SPOJRZAŁ (przypatrzył się) na Piotra.  (Łk 22,61)

To Chrystus jest pierwszym w działaniu, w tej scenie. To On reaguje na zdradę ucznia – odwraca się w jego kierunku. To gest Dobrego Pasterza, poszukującego owcy, lub kobiety, która wypatruje w zakamarkach domu zagubionej drachmy.

Spojrzenie Jezusa stoi w pewnym kontraście do spojrzenia służącej. To nie mogło być spojrzenie wyrzutu, zemsty, czy obojętności. Przypomnij sobie jakieś doświadczenie polegające na przyjęciu spojrzenia Chrystusa – na Adoracji, podczas Eucharystii, może na spowiedzi. Odśwież w sobie to doświadczenie. Przypomnij, co Pan mówi. Pomyśl, że mówi to do Ciebie.

Tak mówi Pan Zastępów, Przesławny, do narodów, które was ograbiły: – KTO WAS DOTYKA, DOTYKA ŹRENICY MOJEGO OKA. (Za 2,12)

Jak myślisz — jakim spojrzeniem obdarzył Piotra Jezus?

Piotr PRZYPOMNIAŁ SOBIE SŁOWA PANA, gdy Ten mu zapowiedział: „Dzisiaj, zanim kogut zapieje, zaprzesz się mnie trzy razy”, wyszedł stamtąd i gorzko zapłakał. (Łk 22,61-62)

Reakcją na spojrzenie Jezusa jest przypomnienie sobie Jezusowego proroctwa, oraz akt skruchy wyrażający się we łzach. Piotr przypomniał sobie Słowo Pana, a potem pozwolił sobie na szczerą reakcję – płacz.

Czy nad Twoim życiem jest jakieś Słowo Pana? Jakieś szczególne proroctwo? Jakiś fragment Pisma, który przypominasz sobie w momencie gdy zdajesz sobie sprawę z własnego grzechu?

Problem braku skruchy często polega na próbie przeskoczenia naturalnych etapów wzbudzenia w sobie żalu, skonfrontowania się ze Słowem, i pozwolenia sobie na adekwatna reakcję. Te trzy elementy występują w opowieści o Piotrze. Żal pojawia się w momencie uświadomienia sobie pełnego miłości wzroku Jezusa, prawda zaczyna brzmieć przy przypomnieniu sobie Słowa Bożego, łzy są konsekwencją powyższych.

Przeskakujemy te etapy do szybkiej spowiedzi, odklepania pokuty (albo i to nie), oraz jeszcze szybszego zapomnienia o sprawie. Wstyd, będący dobrą i naturalną reakcją na grzech zostaje bardzo szybko wyparty, zapomniany, mówiąc językiem psychologicznym – nieprzeżyty. Prawda o wyrządzonym złu jedynie naskórkowo dotyka intelektu nie schodząc na poziom “serca”, czyli woli i emocji. O ile pojawia się myśl o popełnieniu grzechu, o tyle brakuje woli: “Chcę to zmienić, chcę to naprawić, nie chcę ranić Tego, kto mnie kocha”. Już bardziej: “Nie chcę odczuwać wyrzutów sumienia. Nie chcę czuć dyskomfortu związanego z przypomnieniem sobie, że jestem słaby.” Piotr trwał w żywym odniesieniu do Pana, nawet, gdy był z dala, nawet gdy grzał się pośród służby. My tracimy to odniesienie, nie podtrzymujemy go, bardzo łatwo Bóg przestaje być żywą osobą – z gorejącym Sercem, pragnieniami wobec nas, obietnicami, ufnością. Podobnie zresztą ma się rzecz z grzechem wymierzonym w bliźniego. 

Problem braku skruchy, to problem zimnych serc i braku miłości – do Boga i do człowieka. Wtedy pozostaje lęk, zasady, Prawo, dyscyplina, powinności, itd. Pojęcie ofiary zaczyna być rozumiane jako dramatyczna, odczłowieczona kara, którą trzeba przebłagać Kogoś obrażonego, Kogoś, kto ma – mówiąc kolokwialnie – focha. A przecież:

MIŁOŚCI PRAGNĘ, nie krwawej ofiary, POZNANIA BOGA bardziej niż całopaleń. (Oz 6,6)

A prawdziwa ofiara, autentyczne stawanie się żertwą wymaga wolności i miłości, wymaga więzi z Bogiem, wymaga trwania w miłosnej intymności. Do tego zaprosił Piotra Jezus po zmartwychwstaniu, gdy trzykrotnie pytał go – o miłość, o przyjaźń, o trwanie z Nim i braćmi.

Rekolekcje zimowe 2020/Medytacja VI

A skoro Mardocheusz dowiedział się o wszystkim, co czyniono, ROZDARŁ SZATY I OKRYŁ SIĘ WOREM I POPIOŁEM, i wyszedł na środek miasta, i LAMENTOWAŁ GORZKO I GŁOŚNO. I przyszedł aż pod Bramę Królewską, ponieważ nie wolno było wejść do samej Bramy Królewskiej przyodzianemu w wór pokutny. A w każdym państwie, wszędzie, dokąd dekret króla i prawo jego dotarły, powstał WIELKI SMUTEK u Żydów I POSTY, I PŁACZ, I LAMENT. Wór pokutny i popiół stanowiły posłanie dla wielu. (Est 4,1-3)

Wobec decyzji zagłady Narodu Wybranego, jaki wydał król Aswerus, Mardocheusz podejmuje pokutę. Ciekawa reakcja – stryj Estery widzi w dekrecie królewskim dopust boży! Nie używa środków dyplomatycznych, czy walki zbrojnej (są one jednak jakoś mało realne w tej sytuacji) ale oręża duchowego. Rozpoznaje całą sytuację, jako element walki duchowej.

W oczach demonów Naród Wybrany, którego jesteś częścią, Nowy Izrael, jest największą przeszkodą w zdobyciu świata i oderwaniu Go od Stwórcy. Dlatego diabeł robi wszystko, aby Cię zniszczyć, zastraszyć, odebrać jakąkolwiek moc. W każdym z nas ma swoje przyczółki, słabości upadłej natury, czy grzeszne nawyki. Każda decyzja jest opowiedzeniem się po którejś stronie, wzmocnieniem tego co boże w duszy, lub tego co jest ciemnością.

Władza złego na nami dotyka tego, co sami poddajemy złu, lub czego nie wyrywamy z jaskini zbójców w nas. Z jednej strony prawdziwą walkę toczy Pan, trzeba tylko za Nim kroczyć. Z drugiej są nasze decyzje.

Jednym z oręży jest skrucha i pokuta – świadomość własnych win, grzechów innych (jesteśmy wszak systemem naczyń połączonych), oraz ból i smutek z powodu zranienia tego, który nas nieskończenie miłuje. Tych rzeczy nienawidzi szatan – nie ma w nim pokory, zło czynione przez inne istoty są okazją do oskarżeń a nie ekspiacji, i nie interesuje go zranione Serce Boga, gdyż – oceniając po samym sobie – widzi w tym tylko boże manipulacje, fałsz i nienawiść do siebie.

Może udało Ci się na tych rekolekcjach “dowiedzieć o wszystkim co czyniono”, czyli zobaczyć i przyjąć do siebie prawdę o złu, które uczyniłaś, czynisz, lub Tobie uczyniono. Jak jest Twoja reakcja? Załamanie sobą? Apatia? Obojętność? Każda z powyższych reakcji odsłania kolejną prawdę o Twoim sercu – skupienie na sobie, brak wiary, zatwardziałość serca. Każda więc prowadzi do modlitwy. Bowiem:

Albowiem to Bóg jest w was SPRAWCĄ i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą. (Flp 2,13)

Postawa Mardocheusza jest postawą skruchy i pokuty. Stary Żyd rzuca wszystko na salę ufności Bogu. “Niebezpieczeństwo, które nad nami wisi, może wynikać z naszych grzechów i odstępstwa” – myśli Mardocheusz, dlatego podejmuje pokutę, a serce zaczyna wypełniać mu skrucha. Podobnie dzieje się w przypadku Estery.

Przeczytaj powoli modlitwę Mardocheusza i Estery:

«Panie, Panie, Królu, Wszechmogący, ponieważ w mocy Twojej jest wszystko i nie masz takiego, który by Ci się sprzeciwił, gdy chcesz ocalić Izraela, ponieważ Tyś uczynił niebo i ziemię, i wszystko, co na niej pod niebem godne jest podziwu, Ty jesteś Panem wszystkiego i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Tobie, Panu. Ty znasz wszystko, Ty wiesz – tego, iż nie oddawałem pokłonu pysznemu Hamanowi, nie czyniłem ani z pychy, ani z zuchwałości, ani z żądzy sławy. Byłem nawet gotów ślady stóp jego całować dla ocalenia Izraela. Lecz uczyniłem to, aby nie stawiać wyżej czci człowieka nad cześć Boga i aby nikomu nie oddawać pokłonu, oprócz Ciebie, Panie mój, i nie uczyniłem tego z pychy. A teraz, Panie Boże, Królu, Boże Abrahama, ocal lud Twój, bo czyhają na zgubę naszą i mają zamiar zniszczyć nas, Twoje prastare dziedzictwo. Nie gardź dziedzictwem Twoim, które wykupiłeś dla siebie z Egiptu. Wysłuchaj prośby mojej i okaż miłosierdzie nad dziedzicznym Twym działem, i obróć smutek nasz w radość, abyśmy żyli i imię Twoje, Panie, wielbili, i nie zamykaj ust chwalących Ciebie, Panie». I cały Izrael wołał ze wszystkich sił swoich, bo śmierć stała im przed oczami.

Także królowa Estera zwróciła się do Pana, przejęta niebezpieczeństwem śmierci. Zdjęła swe szaty okazałe, przywdziała suknie smutku i żałoby i w miejsce wonnego pachnidła pokryła głowę swą popiołem i śmieciami, i ciało swoje poniżyła bardzo, a radosne ozdoby zastąpiła rozpuszczonymi włosami. I błagała Pana, Boga Izraela, i rzekła: 

«Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny, wspomóż mnie samotną, nie mającą oprócz Ciebie [żadnego] wspomożyciela, bo niebezpieczeństwo jest niejako w ręce mojej. Ja słyszałam od młodości mojej w pokoleniu moim w ojczyźnie, że Ty, Panie, wybrałeś Izraela spośród wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich ich przodków na wieczystą posiadłość i uczyniłeś im tak wiele rzeczy według obietnicy. A teraz zgrzeszyliśmy przed obliczem Twoim i wydałeś nas w ręce wrogów naszych za to, żeśmy czcili ich bóstwa. Sprawiedliwy jesteś, Panie! A oni nie zadowolili się gorzkością niewoli naszej i włożyli ręce swoje w ręce bożków swoich, aby odmienić obietnice ust Twoich i aby wyniszczyć dziedzictwo Twoje, zamknąć usta tych, którzy Cię wielbią, i zgasić sławę Twego domu i ołtarza Twego, a otworzyć usta pogan na przymioty bezwartościowych bałwanów i podziwianie na wieki cielesnego króla. Nie oddawaj, Panie, berła Twego tym, którzy nie istnieją, i niech się nie naigrawają z naszego upadku, lecz zwróć postanowienie ich przeciwko nim; tego zaś, który zaczął z nami walkę, przykładnie ukarz! Wspomnij, Panie, pokaż się w chwili udręczenia naszego i dodaj mi odwagi, Królu bogów i Władco nad wszystkimi władcami».

Estera otwiera się na smutek Bożego Serca. Wychodzi poza zwykłe błaganie o przebaczenie. Próbuje współodczuwać ze zranioną miłością Boga. Dokonuje największego uniżenia. Jej smutek nie jest histerią, czy paniką. Ona stara się stanąć dokładnie w tym samym miejscu, co Pan – oszukany przez lud, odtrącony, odrzucony, cierpiący także z powodu autodestrukcji Jego ukochanych dzieci.

Pomyśl o swoich grzechach. 

Postaraj się stanąć w świadomości wyrządzonego zła – sobie, Bogu i bliźniemu.

Pomyśl, co mogło odczuwać Boże Serce, gdy Ty popełniałaś konkretne akty grzechowe. Nie daj się skusić wizją emocjonalnej złości Boga, wszak nawet Jego gniew jest zakorzeniony w żarliwej miłości. Nie daj się pochłonąć jakimś podszeptom strachu, czy wizji samopotępienia. Odnajdź w sobie smutek odtrąconego Boga, Jego ból z powodu człowieka kroczącego ku zagładzie otchłani. 

Pomyśl o korzeniach swoich grzechów, o tym z czego wynikają. Aktem woli odetnij się od tego.

Początek ocalenia Noego sięga momentu, w którym przyłożył on pierwszy raz siekierę do pnia drzewa, z którego miała powstać arka. To pierwsze odcięcie drzewa było jednocześnie początkiem odcinania się od powszechnego zepsucia. Noe był zapowiedzią odcięcia, którego dokonał Syn Boży budując z innego drzewa szansę zbawienia.

Korzeń tego drzewa (przypomnij sobie sen Nabuchodonozora!) sięga kształtowania się Twoich nawyków i zachowań. Wielu odkrywa to na terapiach, czy podczas rozmów. Odsłoń teraz te korzenie przed Panem. Szczególnie uświadom sobie ból Serca Bożego wynikający z grzesznych zachowań Twoich bliskich, przodków. Boga zraniły ich grzechy! Czy umiesz stanąć, jak Estera, i prosić Go o przebaczenie dla nich?

Modlitwa skruchy, będąca jednocześnie formą wstawiennictwa, jest rodzajem podążania krwawym śladem Zbawiciela, który złożył za nas Ojcu ofiarę przebłagalną. Współpracujesz z Nim, jeśli pokutujesz za innych, choćby minimalnie.

Nie lękaj się smutku, jaki może się pojawić w Twoim sercu – może on wynikać z uświadomienia sobie tylu zmarnowanych szans i łask, jakie mogłyby zaistnieć w Twojej rodzinie, w Tobie, w Twoich dzieciach, a zostały bezpowrotnie utracone z racji grzechów.

Mów Panu o tym, co dzieje się w Twym sercu, co czujesz, co myślisz. Nie zastanawiaj się nad tym, co masz zrobić, jakie czyny pokutne wymyślić, jakie modlitwy odmówić – stań w skrusze sięgającej tak głęboko, na ile cię stać, i pobądź w smutku, w bólu, w zranieniu – na wzór Boga. Zastanów się i uruchom rozum, a potem pozwól działać swym odczuciom. Trwaj z tym w Jego obecności.

Rekolekcje zimowe 2020/Medytacja V

Znamy historię Jonasza, któremu Pan kazał iść do Niniwy, aby ją upomnieć. Wiemy, że świeżo upieczony prorok nie chciał iść za bożym poleceniem i wsiadł na statek w zupełnie przeciwną stronę (Tarszisz oznacza klejnot, coś cennego. Wychodzi na to, żę Bóg nie chciał dla Jonasza błyskotek, kariery, bogactw. A Jonasz?…). 

Po wyrzuceniu przez marynarzy (Cóż za wymowny znak – być odrzuconym bo Twoja obecność jest przeżywana jako zagrożenie! Miałaś tak? Co to w Tobie wywołało? A może odrzucenie przez kogoś wrzuciło cię w fale pożądań, namiętności, grzechu? A może to Ty kogoś tak wyrzuciłaś za burtę swojego serca? Może nawet miałaś na to dobre uzasadnienie, jak marynarze na statku płynącym w stronę Tarszisz, którzy – jako typowi mężczyźni – musieli mieć teorię na poparcie swych działań… lepszą lub gorszą, ale zawsze jakąś…) do morza zostaje pochłonięty przez wielką rybę, niczym jakąś otchłań, jakiś mrok i samotność. 

Kiedy Jonasz modli się przez trzy dni i noce we wnętrznościach ryby, nie słychać w tonie jego wołania ani jednej nuty gniewu, czy skargi. Wydaje się, że niedoszły prorok przyjmuje swoje powołanie – po wyjściu (hmm, exodusie, hmm, uwolnieniu…) z brzucha morskiego potwora idzie do Niniwy i głosi jej orędzie nawrócenia. Mieszkańcy grzesznego miasta przejęli się wezwaniem i poddali się pokucie, co sprawiło, że Pan zdecydował się ich nie karać.

Wydawałoby się, że Jonasz winien teraz wyśpiewać hymn uwielbienia Boga, za ten widomy znak miłosierdzie. Tak się jednak nie dzieje – Jonasz jest pełen gniewu, a może także i zazdrości…

Nie podobało się to Jonaszowi i OBURZYŁ SIĘ. Modlił się przeto do Pana i mówił: «Proszę, Panie, czy nie to właśnie miałem na myśli, będąc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą. Teraz Panie, zabierz, proszę, duszę moją ode mnie, albowiem lepsza dla mnie śmierć niż życie». Pan odrzekł: «Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?» (Jon 4,1-4)

Jego, Jonasza, Bóg ścigał, dopuścił upokorzenie, udręczenie, może jakieś wielkie pokusy, czy grzechy nawet, jakie symbolizuje wielka ryba. Jonaszowi Bóg jawi się jako sprzeczność, której w swej małoduszności nie pojmuje – bezwzględny i łagodny jednocześnie! Jonasz nie rozumie, czemu jego życie było tak trudne, pełne przeciwności, a Niniwici, którzy pewnie jeszcze porządnie używali uciech życia (każdy grzech wiąże się z jakimś rodzajem przyjemności) otrzymują wybaczenie. Jak to?! Nie będą cierpieć? Gdzie tu sprawiedliwość?!

Pomijam tu, że Jonasz jest maksymalnie skupiony na sobie, na swojej krzywdzie, swojej misji, swoim trudzie jej wykonywania. Dla niego nie liczą się Niniwici i ich dobro, ale to, co on doświadczał, i czego – we własnym mniemaniu – doświadczać powinien, choćby satysfakcji z cierpień grzeszników. On cierpiał, oni też powinni.

Na co się oburzasz? Czego ostatnio zazdrościłaś innym? Rzeczy, uczuć, jakichś ułatwień w życiu?

Jonasz jest zły – zarówno na Niniwitów, jak i na Boga. Pan zakwestionował wszelkie schematy, jakimi Jonasz się żywił, i te odnoszące się do samego Boga, do Jego sposobu działania, do Jonaszowej pobożności (wychodzi bowiem na to, że modlitwa Jonasza była pewnym udawaniem, jego stosunek do Pana nie był prawdziwy) do idei kary za grzech, do tego czym jest surowość, sprawiedliwość i miłosierdzie. Wydaje się jednak, że prorok (to ciekawe – można być prorokiem głosząc Słowo Boże bardziej swoimi wpadkami, aniżeli promieniowaniem świętości moralnej!) jeszcze tkwił w swoich chorych wyobrażeniach światopoglądowych – trzyma swe emocje na wodzy, chowa je skrzętnie na dnie duszy, niczym w brzuchu wieloryba, chce grać porządnego człowieka, któremu nie wypada okazać prawdy o swoim wnętrzu.

Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczynił sobie szałas i usiadł w cieniu, ABY WIDZIEĆ CO BĘDZIE SIĘ DZIAŁO w mieście (Jon 4,5).

Chęć ujrzenia klęski Niniwitów musi być w Jonaszu olbrzymia, skoro mimo przyjęcia przez Boga pokuty grzesznych mieszkańców miasta, prorok, buduje sobie szałas, jakby oczekując, że “będzie się działo”. Zupełnie, jakby myślał: “Kiedy im przejdzie? Kiedy pękną i darują sobie to nawracanie?” Odsłania to złośliwość serca Jonaszowego i chęć postawienia na swoim.

A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, by cień był nad jego głową i żeby mu ująć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył [tym] krzewem. Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł. A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg gorący, wschodni wiatr. Słońce prażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie śmierci i mówił: «Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć». Na to rzekł Bóg do Jonasza: «Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?» Odpowiedział: «SŁUSZNIE GNIEWAM SIĘ ŚMIERTELNIE!». (Jon 4,6-9)

Teraz tłumiony wcześniej gniew Jonasza, jego złość, zazdrość i furia wybuchły na całego! To ci okropni, grzeszni Niniwici dobrze się mają, a on, posłuszny w końcu Bogu, cierpi aż do osłabienia! Im się wiedzie a jemu nie! Im Pan błogosławi (i tu pewnie Jonaszowa wyobraźnia podsunęła szereg sytuacji, w jakich mieszkańcy Niniwy korzystają z radości życia) a jego wciąż doświadcza! Gdy jemu Pan dał choć trochę tych możliwości, jakie mają Niniwici! Ale nie, jemu Pan zsyłą tylko same przeciwności! Jak tu żyć… I tak Jonasz popada z gniewu w histerię, panikę i stan depresyjny… Nie chce już żyć…

Jonasz pewnie zrozumiałby się w tym momencie zarówno z pełnym strachu i niechęci do życia Eliaszem na pustyni, jak i starszym bratem z Jezusowej przypowieści o miłosiernym ojcu. Jest pełen pretensji do Boga, do życia, przeżywa olbrzymią złość, poczucie odrzucenia (znowu!), zawiść wobec “tych, którym się udało”, totalne mijanie się z Bogiem, poczucie niezrozumienia, samotność.

W którym z odruchów serca Jonasza odnajdujesz siebie? 

Mogłoby się wydawać, że uschnięcie krzewu, który daje cień, czy samo istnienie małego robaczka, to zbyt błahe powody, żeby wybuchnąć taką złością. Ale… Nie zdarzało to ci się? A może i takie wydarzenia udało Ci się zepchnąć w otchłań podświadomości, bo przecież… Nie wypada tak myśleć, czy czuć… A potem było kolejne drobne zdarzenie i niekontrolowany wybuch… 

W księdze Estery czytamy o wielkim doradcy króla Aswerusa, Hamanie, który był bardzo czuły na punkcie szacunku do własnej osoby:

Wszyscy słudzy króla, którzy stali w bramie, klękali i oddawali pokłon przed Hamanem, ponieważ taki rozkaz wydał król co do jego osoby. A Mardocheusz nie klękał i nie oddawał pokłonu. Wtedy stojący w bramie słudzy królewscy powiedzieli Mardocheuszowi: «Dlaczego przestępujesz polecenie króla?» Mówili do niego tak codziennie, ale on ich nie słuchał. Powiedzieli więc Hamanowi, aby się przekonać, czy trwałe będą postanowienia Mardocheusza, ponieważ wyznał im, że jest Żydem. I zauważył Haman, że Mardocheusz nie klękał i nie oddawał pokłonu, i napełnił się Haman GNIEWEM. (Est 2,1-5)

W tym gniewie Haman był podobny do swego Pana, który oddalił swą żonę Waszti, bo nie oddawała mu należnego szacunku… Urażony zachowaniem Mardocheusza Haman znalazł posłuch u króla i namówił go do wytępienia wszystkich Żydów. Jeden pyszałek, przewrażliwiony na punkcie swej domniemanej wielkości zrozumiał się z drugim. Ich złość i poczucie urażenia zaowocowały dosłownie morderczym gniewem.

Dzięki miłości i pokorze Estery król mógł znaleźć wyjście z dławionych go pysznych odczuć i gniewu. Jej nieudawana słabość i brak fałszywej dumy ujęły serce Aswerusa. Haman nie miał takiej szansy. Gniew go zgubił.

Jonasz zaczyna bowiem dopiero wtedy prawdziwie rozmawiać z Bogiem, gdy czuje się przyciśnięty „do muru” i rozgniewany, gdy niszczący ogień doświadczenia wydobywa się na zewnątrz. Można odnieść wrażenie, że dopiero gniew doprowadził do tego, że Jonasz zaczął rozmawiać z Bogiem, a nie tylko „czytać” modlitwy. W tym miejscu Księga się urywa, gdyż autor niewątpliwie chciał dać do zrozumienia, że celem tych wszystkich nieprawdopodobnych doświadczeń i głębokiego oburzenia proroka jest doprowadzenie do rozmowy z Bogiem, czyli do dialogu, nawiązania kontaktu, do spotkania. Bogu tak bardzo zależy na relacji z człowiekiem, że dopuszcza takie wydarzenia, na które będziemy tak rozgniewani, że w końcu zwrócimy się do Niego. Niekiedy żadne inne uczucie nie daje nam takiej możliwości. Jeśli agresja daje człowiekowi przystęp do Boga, On ją zaryzykuje, byleby tylko stanąć jak najbliżej nas. Przypomnijmy, że słowo „agresja” pochodzi od łacińskiego aggredi, co oznacza, „podchodzić bliżej, zwracać się do kogoś” i może być przeciwstawiona… regresji, czyli cofaniu się! Ale jeśli nawet tak nie jest, to Bogu zależy też na tym, abyśmy nie ukrywali złości w swoich wnętrzach. Bóg nie chce, aby jego wybrańcy byli magazynami złości, bo to ich przecież niszczy. Złość nie jest zdrowa, jeśli się ją przechowuje zbyt długo w sercu. (O. Augustyn Pelanowski)

Jonasz został przez Boga postawiony w sytuacji, w której musiał skonfrontować się z prawdą o sobie. Musiał zderzyć się z falami zła, zazdrości, gniewu i przeróżnych nieuporządkowanych uczuć w samym sobie. Nie widział, że Panu zależy tak samo na nim, jak i na mieszkańcach Niniwy. Nie dostrzegł, że jest takim samym grzesznikiem jak i oni. Nie umiał przyjąć tego do siebie i wyciągnąć pokornych wniosków. Nie umiał zauważyć w trudnych wydarzeniach życia Bożej miłości! Nie umiał… Nie chciał… Nie było to dla niego tak ważne jak on sam! Bóg dokonywał powolnej detronizacji jedynego prawdziwego bożka Jonasza – jego samego.

Być może przelewają się przez twoje serce niuporządkowane fale emocji, a Bóg tak, jakby wrzucał Cię w nie samego, raz za razem. Nikt tego nie rozumie, co się w Tobie dzieje, a Tobie także trudno przychodzi mówienie o tym. Być może nawet wciąż się nie możesz przyznać do własnych gniewów i zawiści.

Wypowiedz Panu na co się gniewasz? Kogo “poczęstowałaś” swoimi wybuchami, złościami, irytacjami ostatnio? Powiedz Bogu o tych sytuacjach! Komu zazdrościsz? Wydobądź na światło Pana te osoby, sytuacje, rzeczy, sprawy! Nie daj się zwodzić myślom, że to nieważne, głupie, dziecinne, nieistotne! Nazwij je przed Bogiem! Miej odwagę, jak Jonasz powiedzieć: “Słusznie gniewam się śmiertelnie”, choć brzmi tak niedojrzale. Przecież może być to prawdą o Tobie, że wciąż jesteś niedojrzała… Może korzenie tej nieustannej dziecinności tkwią bardzo głęboko, a Ty nie masz tak naprawdę ochoty, aby je wyrwać.

Cóż…

Przydałby się jakiś “robaczek”, który by je podgryzł…

Dwa rodzaje ludzi mnożą grzechy,
a trzeci ściąga GNIEW karzący:
NAMIĘTNOŚĆ gorąca, jak OGIEŃ płonący,
nie zgaśnie, aż będzie zaspokojona;
człowiek NIECZYSTY wobec swego ciała,
nie zazna spokoju, aż go ogień spali;
ROZPUSTNIK, dla którego każdy chleb słodki,
nie uspokoi się aż do śmieci.
Człowiek popełniając cudzołóstwo
mówi do swej duszy: «Któż na mnie patrzy?
Wokół mnie ciemności, a mury mnie zakrywają,
nikt mnie nie widzi: czego mam się lękać?
Najwyższy nie będzie pamiętał moich grzechów».
Tylko oczy ludzkie są postrachem dla niego,
a zapomina, że oczy Pana, nad słońce
dziesięć tysięcy razy jaśniejsze,
patrzą na wszystkie drogi człowieka
i widzą zakątki najbardziej ukryte.
Wszystkie rzeczy są Mu znane, zanim powstały,
tym więc bardziej – po ich stworzeniu.
Takiego [człowieka] spotka kara na ulicach miasta,
tam gdzie nie będzie się spodziewał niczego
– zostanie schwytany. (Syr 23,16-21) 

Pierwszy rodzaj tekst natchniony nazywa “gorącą namiętnością”, a odnosi się do pożądania osób, emocji, bliskości, władzy nad drugim. Jest ona „jak ogień płonący”, nie zgaśnie, póki nie będzie zaspokojona. 

Co Cię rozpala – praca, pasje, myśl o jakichś rzeczach, czy może właśnie myśli o ciele drugiej osoby? 

Podobnie będzie z drugim rodzajem nieczystości, czy też może etapem, który jednak skierowany jest bardziej do własnego ciała – masturbacją i pornografią. Jako łatwy rodzaj dawania sobie tak bardzo potrzebnego przeżycia, które dotyka głodu czułości, intymności a jednocześnie daje rozładowanie i (krótkotrwałe) poczucie rozluźnienia – wciąga coraz bardziej, spala i wypala człowieka, jego siły życiowe, zostawiając swoiste wypalenie. 

Czy doświadczasz w swoim życiu czułości i delikatności od drugiego człowieka? Tęsknisz za tym?

Te dwa pierwsze rodzaje nieczystości wprowadzają na ścieżkę nawyku, a co za tym idzie nałogu. Do zejścia z tej drogi potrzebne jest współdziałanie Łaski i wytrwałości człowieka.

Jakie chore nawyki lub nałogi paraliżują Twoją duszę? Ukonkretnij je przed Obliczem Pana.

Dwa rodzaje ludzi mnożą grzechy,
a trzeci ściąga GNIEW karzący… (Syr 23,16)

Trzeci rodzaj nieczystości ściąga na siebie karę bożą, a odnosi się do rozpusty, czyli wyjścia z nieczystością w stronę drugiego człowieka. To już nie wyobrażenia, nie smakowanie grzechu poprzez wzrok, ale generowanie „realnego kontaktu”. Zaiste, w tym „każdy chleb jest słodki”, drugi człowiek (a zwłaszcza jego ciało)  jest sprowadzany do przedmiotu – staje się dostarczycielem wrażeń, emocji i satysfakcji. Może dziać się tak zarówno w przelotnym romansie, flircie, jak i dłużej trwającym związku, opierającym się na dawaniu sobie nawzajem seksualnego przeżycia, a także w chorych poszukiwaniach seksualnych “spełnień”. Kto raz wejdzie na tę drogę „nie uspokoi się aż do śmierci”. 

Można trwać w rozpuście będąc jednocześnie w małżeństwie i nie wchodzić w zdradę. Można “używać” własnej żony do realizacji swoich fantazji, chorych pomysłów, albo sprowadzić relację małżeńską jedynie do aspektu seksualnego. Jak to wygląda u Ciebie?

Zły zaciemnia poznanie rozpustnika i zapomina on, że:

Oczy Pana, nad słońce,
dziesięć tysięcy razy jaśniejsze,
patrzą na wszystkie drogi człowieka
i widzą zakątki najbardziej ukryte.
Wszystkie rzeczy są Mu znane, zanim powstały,
tym więc bardziej – po ich stworzeniu. (Syr 23,19-20)

Pamiętajmy też, że Bóg dopuszcza różnorakie formy upokarzających zniewoleń ku nawróceniu człowieka. W Liście do Rzymian czytamy, że odrzucenie Boga poprzez nieoddawanie Mu czci i brak wdzięczności otwiera człowieka na kult grzechu i celebrowanie własnych namiętności. Dlatego Bóg dopuszcza zniewolenie, aby otworzyć drogę ku nawróceniu. (Por. Rz 1,24-28)

Czy oddajesz Bogu chwałę uwielbiając Go na modlitwie oraz uznając prawdę o sobie?

Skoro jest napisane, że Pan widzi to, co najbardziej ukryte, skoro wszystko jest Mu znane zanim powstało, to zna także przyczyny grzesznych zachowań ludzkich i może w nie wkroczyć. Może wskazać chore miejsca nawet tam, gdzie nie zajrzy ludzka świadomość. Może naprowadzić na korzenie choroby, jaka nas toczy, abyśmy Mu te korzenie oddali w modlitwie. Może oświetlić naszą pamięć, wspomnienia, utarte sposoby radzenia sobie z naszymi głodami i brakami. Byle starać się rozpoznane miejsca Jemu nazywać, Jemu oddawać, zanurzać w drogocennej Krwi Chrystusa, aby prosić o ogień inny, aniżeli ten z namiętności – o ogień Ducha Św. Ten ogień oczyszcza to, co nieczyste!

Tylko żar Ducha Św. może nauczyć człowieka bliskości z Bogiem, a przecież o brak autentycznej bliskości tu idzie. O głęboki głód akceptacji i poddania się Komuś, kto nas w owym podporządkowaniu nie zdepcze, nie zgnoi, nie zawiedzie. Komuś, przed kim odnajdziemy się jako pokorne dzieci, nie szukające dróg wyniosłości. W jaki sposób prosisz o to Pana?

Z kajdan grzechu do otwartych ramion Ojca! Z więzów nałogu do karności, jaką niesie mądrość! Z rózgi szatana do rózgi Chrystusa!

Któż zastosuje RÓZGI NA MOJE MYŚLI,
a do serca mego – KARNOŚĆ MĄDROŚCI,
by nie oszczędzić mnie w moich błędach,
nie przepuść moich grzechów,
aby się nie mnożyły moje winy
i aby moje grzechy się nie wzmagały;
abym nie upadł wobec przeciwników
i nie sprawił uciechy mojemu wrogowi?
Panie, Ojcze i Boże mego życia,
nie dawaj mi wyniosłego oka,
a ŻĄDZĘ ODWRÓĆ ODE MNIE!
Niech NIE PANUJĄ NADE MNĄ
żądze zmysłowe i grzechy cielesne,
nie wydawaj mię
bezwstydnej namiętności! (Syr 23,1-6)

W Apokalipsie jest napisane o Chrystusie, że będzie On pasł narody rózgą żelazną. Uderzenie takiej rózgi łamie twarde karki i wykoślawione dusze, źle zrośnięte, krnąbrne i zatwardziałe w złości i lęku. Takie złamanie nie jest jednak nieszczęściem, choć jest jakimś bólem. Karcenie Jezusa jest zawsze pełne duchowej radości wypływającej z przeżycia uwolnienia od siebie samego, a właściwie od swego skrzywienia duchowego. Rózga się nie złamie, ale pod nią musi się złamać ludzka pycha.

Czy błagasz Pana o rózgę Jego karności? Jakie tego typu rózgi – swoiste boże narzędzia wychowawcze – widzisz w swoim życiu? Mogą to być jakieś wydarzenia, sprawy – a może ludzie postawieni na Twojej drodze. A może odrzuciłeś taką propozycję wychowania Cię przez Pana?

Rekolekcje zimowe 2020/Medytacja III

Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. (Mt 6,19)

Co zbierasz? Co zagarniasz do siebie i dla siebie? Ludzi, emocje, przedmioty? Co gromadzisz? 

Mól i rdza niszczą – dosłownie “powodują zanik”. To co zgromadzisz na ziemi, prędzej czy później zniknie. 

Bogactwo wasze zbutwiało, szaty stały się żerem dla moli… (Jk 5, 2)

W wieczność przeniesie się coś zupełnie innego – miłość, wolny czyn uczyniony z ofiarnej miłości. Popatrz na dzisiejszy dzień – widzisz takie czyny? 

W grece rzeczownik przetłumaczony przez polski wyraz “rdza” oznacza również jedzenie, pochłanianie – bądź co bądź mówimy, że rdza coś pożera. Zauważ więc, że pozwalasz, aby rdza pożarła coś materialnego, coś co jest dla ciebie tak cenne, że sam chcesz to zjeść, tym się nasycić. Każdy przedmiot, którym chcesz się “najeść” pożre ktoś inny. Co więc jesz, albo mocniej – co pożerasz?

Nadmierna konsumpcja oznacza nienasycenie, nieustanne pragnienie – uczuć, rzeczy, ludzi, wrażeń. Przypomnij sobie, co Pan powiedział nienasyconej Samarytance:

Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu (J 4,13–14). 

A powiedział to przy studni, w miejscu gdzie nie tylko można znaleźć wodę, ale także w miejscu, gdzie nawiązywano miłosne znajomości. Dał przez to do zrozumienia, że każde nasze pragnienie bierze swój początek w głodzie miłowania. Czy umiesz odnaleźć ten mechanizm odwiecznego głodu miłości u siebie? Po czym go rozpoznajesz?

Niektórzy tak mocno zepchnęli to pragnienie w głąb swej świadomości, że żyją na co dzień w zimnej obojętności wobec każdego człowieka. Głód odzywa się jednak w innych pragnieniach – im bardziej uporczywych, absolutnych lub wyuzdanych, chorych, tym mocniej wskazujących na ogrom wewnętrznego braku.

Każda próba zaspokojenia tego pragnienia jest jak wypicie oceanu – zachłysnę się lub utopię, ale celu nie zrealizuję. Tylko On może nasycić! 

Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem (J 6,55).

Ponieważ przeżywasz Eucharystię bez refleksji, bez świadomości Daru, bez pamięci, że karmisz się Kimś konkretnym, Osobą – dlatego wciąż chorujesz na nienasycenie.

Uświadom sobie na nowo, że jesz Jego Ciało! Ty, który jesteś żądny tylu wrażeń, czy rzeczy, czy smaków – jesz Jego Ciało!

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje (Mt 6,19-21).

Pan mówi najpierw o czynnikach naturalnych mogących dokonać zniszczenia (mól i rdza) rzeczy materialnych, a potem o ludzkich działaniach (złodzieje). Nietrwałość tego, na czym nam zależy jest podwójna – wynika z naturalności przemijania i z działań drugiego człowieka. Zawsze jednak będzie chodzić o niemożność skontrolowania (a co za tym idzie – nasycenia się) rzeczy, przeżyć, doświadczeń.

Dosłownie jest powiedziane o złodziejach nie tyle, że się włamują, co “podkopują się” w domyśle “pod progi domostw”. Właśnie tam bywały zakopywane rzeczy cenne. Miejsce pod progiem to ówczesny sejf. 

Gdzie jest Twój skarb? O co się trzęsiesz, troszczysz, boisz, że stracisz? Na ile się karmisz posiadaniem tego skarbu? 

Skarb w niebie jest wyjęty spod prawa przemijalności i zniszczenia. Niebo to najpewniejszy sejf i bank zarazem. Pomyśl nad takimi Twoimi uczynkami, które tam, w Domu Ojca, są witane z radością pośród aniołów. Kojarzysz takie?

Tak samo, mówię wam, radość wzbiera wśród aniołów Boga z powodu jednego nawracającego się grzesznika. (Łk 15,10)

Pragnienie skarbu – bogactwa, bezpieczeństwa, obfitości jest w nas wpisane, tyle, że czynimy z niego karykaturę. Potrzeba było Wcielania, aby Ktoś ukierunkował te nieuporządkowane porywy ciał i serc.

Potem Jezus, świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę. (J 19,28)

W pragnieniu Ukrzyżowanego zawierają się wszystkie nasze chore pragnienia. On je wziął na krzyż i przybił do drzewa. Możesz Mu je oddać, jedno po drugim, od najpospolitszych po najbardziej chore. Za każdym razem Pan chce je przemienić w pragnienie miłości – doprowadza każde pożądanie do istoty rzeczy, do miłości Ojca.